Ervaringen

‚Ze kan haar kwetsbaarheid niet toelaten want ze staat er alleen voor. Niet hoeven voelen is haar overleving...'

Met een al zeer gedetailleerd uitgewerkt overzicht kwam Marit binnen. Ze had duidelijk haar huiswerk heel goed gedaan. Die details kwamen ook terug in haar verhaal. Al vanaf het eerste moment dat ze begon te vertellen. Vanaf het aller eerste moment kreeg ik veel informatie. Héél veel informatie. Over haar geboorte, over haar bezoek aan Australië als baby van drie maanden oud. Over de dramatische ervaringen die haar opa had mee moeten maken als jongetje van 13 jaar oud. Eerst op zijn 11e verloor hij zijn moeder, twee jaar later zijn vader. Vanaf dat moment was hij wees. Hij moest als een van de drie oudste zonen naar een weeshuis. Daar trof hij een alles behalve veilige situatie. Wat er precies gebeurd is weet niemand. Alleen dat er dingen gebeurd zijn die niet klopten. Op zijn 17e verlaat opa het weeshuis doordat hij vervroegd in het leger ging (kon).

Er volgde nog meer informatie over opa. Het was veel, zoveel dat ik op een gegeven moment terug ging naar de persoon Marit en het thema waar zij vandaag naar wilde kijken. Haar bindingsangst en de tegenhanger ervan verlatingsangst die ze bij haar relaties tot nu toe aangetroffen heeft

Samen kijken we naar haar leven en maken een start met haar Biografische tijdlijn. Zoals deze sessie begon, zo verliep ook het invullen van haar Biografische tijdlijn. Met heel veel gebeurtenissen. Het was ook allemaal zó veel! Er waren vier gebeurtenissen die er uitsprongen in haar verhaal. Om focus te houden richtte ik me op deze gebeurtenissen.

Op haar tweede jaar heeft ze voor een maand bij haar buren gewoond omdat haar moeder in het ziekenhuis lag. Bij thuiskomst van moeder wilde Marit niet mee naar huis?!

Een half jaar later was er weer een ‘huis’ verhaal. Dit keer een verhuizing waar ze als meisje van 2 1/2 jaar heel boos over was. Ze wilde helemaal niet verhuizen.

We maken een sprong in de tijd naar de dan 43-jarige Marit. Ze heeft een relatie met een man die ver over haar grenzen heen gaat. Achter haar rug om was er controle over haar doen en laten. Met veel leugens om Marit de schuld te geven van wat er gebeurd is.

Dit zelfde gedrag herkent ze in de partner waar ze nu net de relatie mee heeft verbroken. En ook bij haar ex-man speelde dit gedrag. Weliswaar wel pas na de geboorte van hun twee kinderen.

Op het moment dat ze voor zichzelf gaat staan verliest ze de relatie en eindigt alleen. Een patroon dat niet alleen bij haar partners zichtbaar is. Maar ook binnen haar vriendenkring en op haar werk. Het dekt precies het thema waar ze vandaag aan wil werken; de angst om alleen te eindigen.

We kijken naar hoe deze gebeurtenissen zich verhouden op haar Biografische tijdlijn en zien direct dat er soortgelijke gebeurtenissen zijn geweest op haar 2 1/2 jaars frequentie.

Op haar 2,5 verhuisde ze. Op haar 22,5 verhuisde ze wederom. Twee keer zelfs. Verbrak haar relatie en kreeg ruzie op haar werk. Op haar 42,5 jaar scheidde ze van haar man. Ze voelde geen fundament in de relatie. Vrijwel direct hierna kreeg ze een nieuwe relatie en verhuisde ze weer.

We gaan aan de slag met deze ervaring. Wat ze toen meegemaakt heeft mag doorvoeld worden. Het komt niet voor niks terug in haar leven.

Via haar nieuwe relatie kwamen we al snel uit bij de krachtige Marit die haar mannetje wel staat. Uit noodzaak want eigenlijk is ze heel kwetsbaar. Dat kan ze alleen niet toelaten want ze staat er alleen voor. Niet hoeven voelen is om die reden haar overleving. En dus kan ze ook niet voelen. Dan voelt ze zich krachtig. Tegelijkertijd maakt het haar boos dat ze op zichzelf aangewezen. Het is zo oneerlijk. Ze is zó alleen. Er zit een bang klein meisje van 6/7 jaar onder deze boosheid. Boos op papa. Bang voor papa. Ze heeft angst dat papa mama iets aan doet en dat mama dan weg valt. Dan krijgt ze het steenkoud en begint te trillen. Het voelt zó onveilig en ze staat er helemaal alleen voor met ook nog eens de zorg en verantwoordelijkheid voor haar jongere broertje. Het is te veel allemaal. Ze wil het niet voelen ze wil gewoon weg. Weg uit deze situatie. Ze voelt paniek op haar borst. Er is een haat gevoel naar haar vader. Onmacht en oneerlijkheid dat ze haar vader niet kan vertrouwen. Ze is bang voor haar vader. Bang om alleen te zijn. Bang dat papa haar ook iets aan doet…

En midden in het voelen moet ik haar afkappen… We waren behoorlijk uitgelopen en ik kon niet anders dan deze sessie stil te leggen. Hoe bizar… Ben je eindelijk bezig met voelen en dan hup moet het afgekapt worden. Wat weer de overtuiging “ik kan/mag niet voelen’ bevestigd…

Ik weet inmiddels dat alles gebeurt met een reden en dat ik kan vertrouwen op dat wat zich op dat moment voor doet. Het kan nu nog niet afgemaakt worden. Daarvoor is het onderliggende verhaal/de pijn waarschijnlijk te groot. Het moet in fases losgelaten worden. En daarom stond ik erop dat ze terug zou komen om te komen voelen. Het was nog niet klaar...

En dat deed ze met paniek in haar lijf. Alles in haar lijf schreeuwde (ik wil niet voelen). Het liefste zou ze weg gaan of de afleiding zoeken in het verhaal, de data, de gebeurtenissen. Zolang ze maar niet hoefde te voelen. De gedachte eraan maakte haar misselijk. Voelen was onmogelijk voor haar. Toch was er een soort dwang om echt te gaan voelen. Ze kon er niet meer voor vluchten. Met een stapel dekens over zich heen lag ze op mijn bank. Ze voelde zich misselijk, zwaar en moe. Bang om te voelen. Maar ook bang dat als ze niet gaat voelen het niet goed zal gaan met haar. 

Ze wil niet voelen…. Er komt paniek. Als ze gaat voelen voelt ze zich mislukt. Ze voelt zich klein en alleen. Het voelen doet letterlijk zeer aan haar hart. Ze is bang om geen steun te krijgen terwijl ze dit zo nodig heeft. Ze voelt rouw in haar hart en heeft behoefte zich met haar hart te verbinden…. Dit voelt vertrouwd en ze ervaart warmte en licht. “Was ik hier nou zo bang voor…?’

Een eerste stap in het voelen was gezet. Ik voel aan alles dat er nog meer gevoeld mag gaan worden. En dus doe ik een doorstart.

Weer wordt ze misselijk. Weliswaar wel minder. Ze ervaart nog steeds angst. Angst om ziek te worden want dan voelt ze zich mislukt. Ze is bang om te falen en dus moet ze perfect zijn anders stelt ze mensen teleur.

Als ik faal dan…. Zodra ik deze woorden uitsprak voelde ze zich héél klein worden. Ze voelt zich letterlijk een klein kind in een volwassen lijf….

Ik laat haar haar grote lijf (energetisch) klein maken. Net zo groot als dat van het kleine kindje zodat dat kindje jou kan zien. Ze begint spontaan met lucht los te laten. Alsof er een grote Michelinpop aan het leeglopen is. Het loslaat proces was niet meer te stoppen. Zó veel lucht ontsnapte via haar uitademingen alsof het eindelijk een uitgang gevonden had. 

Ze ziet het kleine kindje en wordt omgeven door een mooie energie. Eindelijk kan ze zeggen; het is ok om fouten te mogen maken. Dat is om te leren. Je hoeft niet perfect te zijn. Ze voelt zich eindelijk gesteund. Precies waar ze behoefte aan had. Dat kleine meisje mag er zijn!

Als ik voel word ik gezien…

Als ik voel heb ik rust…

Op het moment dat ik dit uitspreek ervaart ze een totale ontspanning in haar buik…

* Uit privacy overweging is de gebruikte naam gefingeerd

Als kind heb ik geleerd om mijn kwetsbaarheid niet toe te laten. Al mijn hele leven maak ik mezelf groter dan dat ik ben. Daardoor zit ik veel in mijn hoofd en heb ik moeite met voelen. 

Dat heeft me gemaakt tot de krachtige positieve vrouw die ik nu ben. Voor de buitenwereld kan ik alles aan! Maar in relaties worstel ik met bindingsangst. Vaak heb ik het gevoel er alleen voor te staan of dingen zelf op te moeten lossen. 

Yoga, systematisch werk, psycholoog. Ik heb hard gewerkt aan mezelf de afgelopen jaren. Het lukte steeds om dicht bij de kern te komen. Maar de angst om te voelen, maakte dat het denken steeds de overhand had. 

Marion heeft met de Biografische tijdlijn heel duidelijk inzichtelijk gemaakt waarom het zo lastig voor me is om kwetsbaar te zijn. Concrete feiten, duidelijk op een tijdlijn, dat is wat ik nodig heb met mijn hoofd. Maar krachtig als Marion is nam ze geen genoegen met conclusies trekken op basis van feiten. Ze wilde dat ik ook echt ging voelen. En dat kreeg ze voor elkaar. 

Ik mag kwetsbaar zijn, ik mag klein zijn. Ik mag toegeven dat ik iets niet voor elkaar krijg of bang ben. Daar op de bank bij Marion voelde ik me letterlijk klein worden. Ik voelde me letterlijk leeglopen. Zuchten, boeren, tranen, een borrelende buik. En uiteindelijk pijn in mijn hart en diepe rouw. Verbinding! Warmte! Licht! Wat prachtig.

Wat ben ik Marion dankbaar dat ze mijn heeft geholpen om meer te voelen en kwetsbaarheid toe te laten. Ik sta echt anders in het leven sinds onze sessie.